چگونه رفتار های مخاطره آمیز کودکان را کنترل کنیم ؟
دختر دو سال و نیمه ام اصرار دارد همه کارها را خودش انجام دهد از ریختن آب در لیوان تا پوشیدن لباس و باز کردن قفل در خانه و… این کارها وقت زیادی از من میگیرد و معمولا منجر به خرابکاری میشود. چگونه این رفتارها را کاهش دهم؟
کودکان بالای دو سال میل شدیدی به استقلال و انجام کارها به تنهایی دارند، اساس شکل گیری اعتماد به نفس کودک نیز در همین احساس موفقیت از انجام کارها توسط خودش است.
چراکه کودک در این سن هنوز به توانمندیهای خودش اعتماد ندارد و به عبارتی مشغول محک زدن و اثبات خویشتن است.
پس باید به او فرصت دهیم و شرایط را طوری فراهم کنیم تا احساس موفقیت و توانمندی کند.
در این صورت، در بزرگسالی نیز قدرت پذیرش خود را دارد و میتواند درباره موضوعات مهم زندگی خود تصمیم گیری کند و با جرئت به سمت تحقق اهدافش پیش رود.
پس تا جایی که میشود شرایط را برای انجام خواسته ها و پیروزیهای فرزندتان فراهم کنید و در موارد خطر آفرین و یا هزینه ساز سعی کنید توجه او را به فعالیت دیگری معطوف سازید.
پسر ده ماهه ام بچه باهوش و عاقلی است، آیا میتوانم آموزش توالت رفتن را برایش شروع کنم؟
نشانه های آمادگی کودک برای شروع این آموزش چیست؟
کنترل ادرار و مدفوع نیازمند رشد جسمی و رسش حدود هشت صد عضله و عصب است.
مناسب ترین سن برای شروع آموزش بین ۱۸ تا ۲۴ ماهگی، بسته به آمادگی کودک است.
می توان گفت قبل از این سن آموزش فایده ای ندارد و یا منجر به عدم احساس کفایت، برانگیخته شدن حس لجاجت و حتی وسواس میشود.
چراکه کودکان معمولا از 15ماهگی نسبت به دفع ادرار و مدفوع آگاه می شوند و حتی ممکن است آن را اعلام کنند اما ماهیچه ها هنوز نمی توانند آن را کنترل کنند.
برای شروع آموزش پس از ۱۸ ماهگی نیز باید از آمادگی جسمی کودک و قوت عضلات مثانه و اسفنکترهای او اطمینان یابید.
یکی از نشانه های ضعیف بودن این عضلات کم بودن فواصل ادرار در پوشک است که در طول روز می توانید این مسئله را بررسی کنید.
افزون بر این، زمانی که پوشک کودک شما از شب تا صبح خشک بماند نشانه آمادگی برای شروع آموزش است.
عامل مهم دیگر توانایی های کلامی کودک است.
اگر او قادر است حدود ۴۰ یا ۵۰ کلمه با معنی را بیان کند و نیز كلماتی برای بیان ادرار و مدفوع داشته باشد میتواند در هنگام نیاز به راحتی، مادر را برای رساندنش به دستشویی مطلع سازد.
نکته آخر این که شروع آموزش نباید همزمان با تغییرات مهم دیگر مانند از شیر گرفتن، جدا کردن محل خواب، تولد کودک دیگر، سفر و بحرانهای خانوادگی باشد.
دختر دوساله ای دارم که نسبت به دستشویی رفتن مقاومت زیادی دارد، چه کنم علاقه مند به دفع در دستشویی شود؟
دو مقدمه اساسی برای شروع آموزش دستشویی رفتن وجود دارد.
اول کسب آمادگی جسمی و توانایی کنترل خود و دوم آمادگی روانی که مستلزم وجود آرامش و رابطه خوب و سالم میان مادر و فرزند است.
تا عواملی مانند لجبازی، جنگ قدرت استرس و ترس مداخله منفی نکند.
پس از اطمینان از این دو مقدمه باید فضای دستشویی را برای کودک مطلوب کنید عواملی مانند صدای ترسناک سیفون و هواکش، بوی بد وجود سوسک و یا نشاندن بچه بر روی توالت بزرگ سالان ممکن است باعث دلهره و اکراه وی شود.
توصیه میشود برای شروع آموزش باسلیقه خود کودک یک دستشویی (لگن) پلاستیکی بخرید و برایش باقصه، کارایی لگن را توضیح دهید.
میتوانید محیط دستشویی را با برچسبهای کارتونی و یا چند عروسک تزیین کنید.
برای شروع، از دفع مدفوع در ساعاتی که حدس میزنید، آغاز کنید.
او را با بازی و شعر به دستشویی ببرید، میتوانید لقبهای بامزه ای به مدفوعش بدهید و بدون اکراه وی را بشورید تا زمینه ترس از مدفوع در کودک شکل نگیرد.
بدون تاکید زیاد بر پاداش و جایزه، تلاش کنید کودک تجربه شاد و خوبی از دستشویی رفتن و دفع در آن جا داشته باشد.
چرا که شرطی کردن و تعیین جایزه برای مسائل حیاتی کودک مثل غذا خوردن و دستشویی رفتن اثرات خوشایندی ندارد و ممکن است زمینه جنگ قدرت و لجبازی را در آینده پدید آورد.
پس سعی کنید کودک از نفس این فعالیت و تميز بودن و رهایی از پوشک لذت ببرد.
نکته آخر آن که در طول روز مدام از فرزندتان نپرسید دستشویی داری یا نه؟ چرا که این پرسشها او را کلافه و مضطرب می کند و باعث مقاومت و اکراه از دستشویی رفتن می شود.
بهتر است به فواصل زمانی مناسب و بدون صحبت کردن درباره این موضوع، وی را با بازی به دستشویی ببرید.
فرزند 21 ماهه ام به شدت به شير من وابسته است، طوری که دیگر خودم خسته شده ام آیا استفاده از صبر زرد و چسب سیاه زدن بر سینه برای گرفتن او از شیر اشکالی دارد؟
وابستگی کودکان در این سن به سینه مادر نه به دلیل تغذیه بلکه به خاطر عشق و علاقه به مادر و رفع نیازهای عاطفی و رسیدن به آرامش است.
رفتار ضربتي و قطع ناگهانی شیر با استفاده از مواد تلخ و ترسناک کردن سینه، وی را دچار شکست عاطفی تلخی می کند که اثرات منفی آن در آینده کودک، ازدواج و مسائل زناشویی اش نمایان میشود.
رفتار غلط مادر ممکن است به ظاهر اثربخش باشد و کودک دیگر شیر نخورد، اما به لحاظ روانی آسیب می بیند و ممکن است دچار پرخاشگری، گاز گرفتن و حتی وسواس شود.
فرآیند قطع مصرف شیر مادر، باید به صورت تدریجی و حداقل در طی یک ماه تا ۴۵ روز طول بکشد.
و طریقه صحیح، آن است که نخست پس از شش ماهگی شیر در طول شب کودک به تدریج قطع شود؛ چراکه دیگر نه تنها نیاز رشدی به این شیر ندارد بلکه باعث تخریب دندان هایش میشود.
توصيه میشود با اطمینان از سیر شدن او در وعده آخر شب و اطمینان از خستگی اش این وعده را نهایتا تا یک سالگی قطع کنید.
بعد از یک سالگی تعداد دفعات شیردهی در طول روز را به تدریج کاهش دهید و برنامه غذایی وی را غنی کنید.
و بالآخره در ماه آخر (پایان دو سالگی) کودک فقط یکبار در روز شیر می خورد (اغلب کودکان عادت دارند موقع خوابیدن سینه را بمکند) که این وعده نیز به تدریج و یک روز در میان با روش هایی چون خوابیدن کنار پدر یا خسته کردن وی در حمام یا بیرون از خانه، قابل حذف است.
